Beste lezer, 

Vorige week had mijn vader het in zijn nieuwsbrief over de man met de krentenbollen aan zijn fiets, en ik moet u vertellen dat we het nog vaak over hem gehad hebben bij ons thuis: wie was deze persoon, waar ging hij heen, en waarom had hij zó veel krentenbollen bij zich en verder geen ander eten? 

Het belangrijkste onderdeel van het verhaal vond ik zelf of deze man een elektrische fiets had of niet. Ik weet natuurlijk niet hoe bekend u bent met het Nederlandse landschap (zowel binnen- als buiten de stad), maar de elektrische fiets is het middelpunt van de aandacht, of dat nou positief- of negatief is. Er zijn zielen die menen dat de elektrische fiets de grootste vijand van alle andere weggebruikers is, en er zijn zij die menen dat het een goede ontwikkeling is: immers hadden de gebruikers anders de auto genomen, en dat is al helemaal niet goed voor het milieu. 

Afijn, de man in kwestie bleek op een normale fiets te fietsen, wat we een goede zaak vonden: dit past bij de krentenbollen en de oer- en oer-Hollandse energie die om hem heen hing. Als ik de verhalen mag geloven, dan, want ik was er zelf niet bij, maar ik stel het me zo voor. Het verhaal is in onze vertellingen een beetje een eigen leven gaan leiden. 

We vragen ons weleens af of dit nou een exclusief Nederlands tijdverdrijf is, of dat andere landen het ook, zij het op hun manier, doen: mensen kijken. Het is in het Nederlands een begrip en een activiteit, en het is waarschijnlijk onderdeel van de reden dat we onze gordijnen overdag niet dicht houden en op terrassen willen dat we iedereen kunnen zien én dat iedereen ons ziet. En dat doen we dus thuis ook, als we vanaf het land de weg op kijken en over alle fietsers proberen te bedenken waar ze vandaan komen en waar ze heen zouden gaan. 

Zelf hoop ik dat deze man een vogelspotter of ander soort natuurenthousiasteling was, en dat hij daarom, gewapend met de krentenbollen voor energie én de fiets voor efficiënt transport door de Zijpe, op zoek was naar een bepaald zeldzaam vogeltje dat ergens in een veld zat, of dat er misschien ergens iets aangespoeld was op het strand dat de fietstocht de moeite waard maakte. Natuurlijk kunnen we het ook dichter bij onszelf zoeken: misschien was dit wel een bloembollenliefhebber, en komt hij ergens bij een bedrijf in de buurt een handje helpen tijdens het hoogseizoen, of kijkt hij graag naar trekkers of andere landbouwmachines. Je hebt van die mensen: als je langs de A5 kan gaan staan om naar vliegtuigen te kijken, lijkt het me dat je ook in de Belkmerweg naar trekkers kan gaan zitten staren zonder verder echt ergens over na te denken. Er is genoeg te zien in deze periode. 

Dat is overigens ook de reden dat ik weer een keer een nieuwsbrief schrijf, en niet mijn vader: die heeft het momenteel druk met de net gerooide narcissen. Het is een paar dagen heel lekker weer geweest, waardoor de bollen van het land halen niet eens zo’n heel verkeerd klusje was: je werd er in ieder geval een beetje bruin van. Maar donderdag kwam de regen ineens met bakken uit de hemel, en was het een groot waterballet op het land. U kunt zich misschien iets voorstellen bij de manier waarop je dan naar binnen moet voor een bakkie in de pauze zonder alles mee te nemen in het modderspoor dat je overal achterlaat, maar dit roept wellicht een beeld bij u op. 

Broek en laarzen bij de achterdeur om het water niet mee te nemen naar binnen, Burgervlotbrug, 21 juli 2022. 

Zoals u ziet houden wij onszelf hier dus wel bezig. Volgende week weer een verslag van mij of mijn vader, waarin we u weer meer vertellen over de gang van zaken bij Fluwel en in de bloembollenwereld. 

Geniet van uw zomer en uw krentenbollen, 

Met vriendelijke groet, 

Pien