Beste Lezer, 

U zat er waarschijnlijk al op te wachten: het moment waarop mijn vader weer eens zegt dat hij het te druk heeft om een nieuwsbrief te schrijven en hij het klusje bij mij in de schoenen schuift. Deze keer helaas wel met weinig tijd vóór de deadline, dus ik moet in korte tijd nog iets verzinnen om aan u te vertellen. Normaal gesproken geen probleem natuurlijk, maar laat ik deze zomer nou eigenlijk net heel weinig bij Fluwel geweest zijn. 

Mijn zomer dit jaar. De fotokwaliteit is niet de beste die u ooit gezien heeft, maar dat hoeft ook niet, want we hadden net twaalf uur in het vliegtuig gezeten dus we zien er niet uit. 

Dat is voor het eerst in lange tijd, want vanaf mijn elfde heb ik eigenlijk ieder jaar een paar weken gewerkt. Bollen pellen, nieuwe soorten crocussen sorteren en tellen (die soorten hebben we zien groeien van 3 bollen naar enorme partijen in die jaren tijd), orders lopen voor verschillende kleine bedrijven die speciale narcissen bestellen… er was altijd best wel veel te doen, en mijn zussen, broer, en ik waren, met onze aanhang aan vrienden en vriendinnen, altijd degenen die als eerste voor alle kleine klusjes opgetrommeld werden. 

Het eerste jaar bollenpellen

In de eerste jaren dat ik bij Fluwel begon, had ik een paar vriendinnen mee van de middelbare school waar ik dat jaar begonnen was. Ik had die vriendinnen gestrikt met de belofte dat we niet de hele dag hoefden te werken (daar waren we ook wel een beetje jong voor), en dat we na de laatste pauze om 15:00 iedere dag naar het strand konden. We konden ook nog eens met zijn allen aan dezelfde tafel zitten, want op die leeftijd mag je wel een zomerbaantje hebben, maar voor je veertiende mag dat nog niet bij een machine zijn, dus we konden ook nog eens de hele dag door kletsen terwijl we met de hand nieuwe bakken bollen moesten pakken en uittellen. Aan het eind van de week kregen we dan betaald en we vonden dat allemaal astronomisch veel geld. Op zaterdag konden we meteen naar de stad om er wat van te kopen, want we hadden elkaar toen natuurlijk nog niet genoeg gezien. 


Het tweede (of derde? Ik weet het niet meer) jaar bij Fluwel. Mijn zus Pleun zit er inmiddels ook bij. 

Mijn vriendinnen en ik hebben het werken bij Fluwel de hele middelbareschooltijd volgehouden met nagenoeg dezelfde groep mensen. Mijn zussen en broer kwamen er later ook bij en namen hun eigen vrienden mee, dus zo hielden we altijd wel mensen over om mee naar het strand te kunnen aan het einde van de dag, of om logeerpartijtjes mee te houden die de hele vakantie duurde, want terug naar huis gaan in een stad verderop was natuurlijk niet handig als je de volgende ochtend weer in Burgervlotbrug op je werk moest zijn. 


De tafel waaraan mijn vriendinnen en ik bollen zaten te tellen. Zoals u kunt zien werden de stiften waarmee we de namen op de kaartjes moesten schrijven ook goed gebruikt om de tafel mee te versieren. 

Afijn, dit om dus te illustreren dat werken bij Fluwel voor mij altijd een bepaalde zekerheid was in het leven. Schooljaren gingen voorbij, daarna een tussenjaar, en toen de universiteit, maar de zomervakantie bleef er altijd wel ongeveer zo uit zien, maar dan met een paar extra dingen zoals vakanties met vriendinnen en activiteiten van studentenverenigingen. Maar nu is dus het eerste jaar dat ik er eigenlijk weinig geweest ben. Ik ben natuurlijk wel andere dingen gaan doen voor Fluwel, zoals de nieuwsbrief vertalen, andere stukjes schrijven, mee naar kwekers (oftewel vrienden van mijn vader), maar deze zomer heb ik nog geen bol aangeraakt. Dat moet écht voor het eerst in mijn leven zijn. 

Daarom wist ik ook niet zo goed wat ik moest vertellen toen mijn vader vroeg of ik de nieuwsbrief kon schrijven deze week. Ik weet natuurlijk wel wat er nu allemaal ongeveer gebeurt, maar ik ben er niet in levenden lijve bij geweest, dus het voelt toch een beetje raar om erover te moeten schrijven. Mijn broer Karel zou een goede optie zijn om het taakje naartoe door te schuiven, of anders had ik hem kunnen interviewen—dan had ik u dit jaar nogmaals kunnen vertellen over het woord ‘Karelen,’ een term die mijn zussen hebben bedacht voor de manier waarop Karel zijn werk soms uitvoert: uitgebreid kijken naar hoe iets gaat, je dan even afvragen of het ook anders kan, een volledig gedachte-experiment uitvoeren over een mogelijke alternatieve gang van zaken, en vervolgens tot de conclusie komen dat de taak eigenlijk al op de meest efficiënte manier verricht wordt. De oplettende lezer zal zich dit woord herinneren van vorig jaar, toen het ook een keer langs is gekomen. Maar we kunnen deze week niet te veel over Karel zeggen: hij is afgelopen zondag naar Groningen vertrokken om deel te nemen aan de KEI-week, de introductietijd voor nieuwe studenten waarin zij kennis kunnen maken met de verschillende verenigingen die de stad te bieden heeft. Karel gaat daar in september aan zijn studie beginnen, en omdat hij niet zoveel mensen kent buiten zijn nieuwe huisgenoten, is een vereniging natuurlijk wel leuk. Ik ben in ieder geval wel benieuwd wat het gaat worden, want volgens mij vond hij meerdere dingen wel goed klinken. 


Impressie van mijn eigen studentenleven. Mocht er een lezer zijn die de roeiwereld kent: ik stuurde Eerstejaars Licht in 2019. 

Zelf ben ik ook bij een studentenvereniging gegaan toen ik in Leiden ging studeren, maar ik hield de illusie van gezond leven nog wat langer op omdat ik bij een studentenroeivereniging ging, dus ik kon tegen iedereen zeggen dat het óók om het sporten ging, niet alleen om de feestjes. En dat was uiteindelijk ook zo, want ik ben best lang lid geweest, en heb een paar hele leuke boten gestuurd en daar heel goede vrienden aan overgehouden. Dat is overigens ook de reden dat ik dit jaar zo weinig thuis ben geweest: ik was op lustrumreis naar India met mijn vrienden van de roeivereniging, omdat we dus voor de vijfde keer met zijn allen op vakantie gingen. We hebben daar drie weken gezeten en door het noorden van het land gereisd, dus we hebben steden als Delhi, Jaipur, Jodhpur, en Varanasi gezien. Ik was zelf nog nooit in een land in Azië geweest, dus ik vond het heel indrukwekkend, en het is natuurlijk hartstikke leuk om met tien vrienden zo’n soort reis te maken. Maar goed, dat liet weinig tijd over voor Fluwel deze zomer. Kan gebeuren, ben ik bang. 


Eén van de twee groepsfoto’s die we deze vakantie gemaakt hebben. Dezelfde groep als de vorige foto, maar dan vijf jaar later. 

Ik hoop dat ik u toch iets over Fluwel heb kunnen vertellen dit weekend. In de schuur wordt nog hard gewerkt, de drukste tijd van het jaar is duidelijk nog niet voorbij. Maar dat weet u al, want anders zou u geen nieuwsbrief van mij krijgen: dan zou mijn vader er zelf tijd voor hebben. Maar u zult het hiermee moeten doen deze week. Ik hoop dat ik u iets heb kunnen vertellen over mijn tijd bij Fluwel tot nu toe. Er zullen vast af en toe wel meer nieuwsbrieven van mij verschijnen, dus tot dan! 

Groetjes, 
Pien