Belofte maakt schuld
Zo af en toe word ik erop gewezen dat ik dat ik de toezegging doe in een volgende nieuwsbrief ergens op terug te komen. Cliffhangers noemen ze dat, het verhaal dusdanig spannend of interessant maken zodat de lieve lezers de volgende week zeker terug zullen keren om met grote nieuwsgierigheid het bloedstollende vervolg te lezen.
Eerlijk gezegd is het helemaal niet mijn intentie om u te verleiden tot terugkomen voor de volgende nieuwsbrief. Ik ben ervan overtuigd dat u—net als ik—af en toe op de deleteknop drukt als het even niet uitkomt of als de zin er niet is om te lezen.
Het komt gewoon omdat ik aan banden word gelegd wat betreft het aantal woorden. Als het gevaar dreigt dat ik over de limiet ga, zeg ik snel dat ik er volgende week op terugkom, om het vervolgens direct te vergeten en er nooit meer aan te denken.
Maar de lezerskring wordt groter en groter, en sommigen van u schromen er niet voor om mij eraan te herinneren dat ik bijvoorbeeld heb beloofd om te vertellen wat mijn meest gegeven antwoord op een vraag was de afgelopen weken. En dat antwoord geef ik veel: ook deze afgelopen week heb ik het bijna dagelijks moeten vertellen.
Mocht u een trouwe nieuwsblog lezer zijn dan weet u het vast al, maar voor alle nieuwere lezers (en dat zijn er inmiddels ook weer heel veel) zal het zeker een interessant verhaal zijn.
Dat is trouwens ook iets wat ik al een heel poosje wil vertellen, dat ik het zo onwijs leuk vind dat er zoveel lieve mensen zich abonneren op mijn nieuwsbrief. Een tijdje geleden schurkte het aantal lezers tegen de 20.000 aan, en toen vertelde ik trots als een pauw dat ik voor het aantal mensen schreef dat amper in een volgepakt AZ-stadion past. Destijds priegelde ik ook met veel bravoure op papier, eigenlijk wist ik toen zeker dat het waarschijnlijk nooit ging gebeuren, dat ik graag voor een volle Kuip nieuwsbrieven zou willen schrijven. Grootspraak van het bovenste plankje, dat gaat natuurlijk nooit lukken. En wat denkt u, mijn tweede Parker pen is nog niet eens leeg en de Kuip zit afgeladen vol. Fantastisch, echt. Eerlijk is eerlijk, voor mij is het soms moeilijk te bevatten dat er zoveel mensen van mijn verhaaltjes genieten. Ik voel me vereerd dat ik tegen zo veel mensen mag praten en ik ben er reuzetrots op. Dank allen voor uw belangstelling.
Terug naar het antwoord op de vraag waar ik de laatste maanden het vaakst antwoord op heb gegeven: Waarom zetten de bollenkwekers hun land onder water?
Maar de lezerskring wordt groter en groter, en sommigen van u schromen er niet voor om mij eraan te herinneren dat ik bijvoorbeeld heb beloofd om te vertellen wat mijn meest gegeven antwoord op een vraag was de afgelopen weken. En dat antwoord geef ik veel: ook deze afgelopen week heb ik het bijna dagelijks moeten vertellen.
Mocht u een trouwe nieuwsblog lezer zijn dan weet u het vast al, maar voor alle nieuwere lezers (en dat zijn er inmiddels ook weer heel veel) zal het zeker een interessant verhaal zijn.
Dat is trouwens ook iets wat ik al een heel poosje wil vertellen, dat ik het zo onwijs leuk vind dat er zoveel lieve mensen zich abonneren op mijn nieuwsbrief. Een tijdje geleden schurkte het aantal lezers tegen de 20.000 aan, en toen vertelde ik trots als een pauw dat ik voor het aantal mensen schreef dat amper in een volgepakt AZ-stadion past. Destijds priegelde ik ook met veel bravoure op papier, eigenlijk wist ik toen zeker dat het waarschijnlijk nooit ging gebeuren, dat ik graag voor een volle Kuip nieuwsbrieven zou willen schrijven. Grootspraak van het bovenste plankje, dat gaat natuurlijk nooit lukken. En wat denkt u, mijn tweede Parker pen is nog niet eens leeg en de Kuip zit afgeladen vol. Fantastisch, echt. Eerlijk is eerlijk, voor mij is het soms moeilijk te bevatten dat er zoveel mensen van mijn verhaaltjes genieten. Ik voel me vereerd dat ik tegen zo veel mensen mag praten en ik ben er reuzetrots op. Dank allen voor uw belangstelling.
Terug naar het antwoord op de vraag waar ik de laatste maanden het vaakst antwoord op heb gegeven: Waarom zetten de bollenkwekers hun land onder water?
Logische vraag, want als u bij ons door de streek rijdt ziet u letterlijk overal grote stukken bloembollenland onder water staan. Spiegelgladde watervelden met keurig netjes dijkjes eromheen, het lijkt net of de bloembollenkwekers het land klaarmaken om rijst gaan telen.
Dat is niet het geval, geen rijstvelden (bollenkwekers eten elke dag aardappels), en zij doen dit om het land schoon te maken. Door het land voor een periode van 3 maanden onder water te zetten worden onkruiden, achtergebleven bollen, schimmels en ander schadelijk bodemleven gedood op een milieuvriendelijke manier.
Een leuke bijkomstigheid is dat de bloembollenkwekers door dit te doen een walhalla hebben geschapen voor de vogels. In het begin zie je alleen veel meeuwen, eenden, ganzen en andere vogels die in grote getallen thuishoren in het Noord-Hollandse landschap. Maar in de maanden september en oktober foerageren er ontelbare trekvogels, die op weg zijn naar het zuiden, op de bollenvelden: de velden zijn een soort all-you-can-eat buffet voor ze, en daar wordt gebruik van gemaakt.
Onze omgeving wordt dan ook steeds bekender bij de vogelaars, in de weekenden zie je soms net zoveel vogelaars langs de onder water gezette bollenvelden als je dat je bloemenliefhebbers ziet in april. Hartstikke leuk natuurlijk, hoewel ik denk dat sommige buren ook overwegen om hun kat wat minder eten te geven als hun oprit half geblokkeerd wordt door de auto’s van alle geinteresseerden.
Wat ik u in het verleden ook nog heb beloofd is u aan het goede voornemen te herinneren dat u rondom uw huis een paar van die mooie toeven Narcissen, waar u ieder voorjaar zo van geniet, aan te planten.
Daar word je toch helemaal vrolijk van. Ik weet bijna zeker dat velen van u ieder voorjaar, bij het zien van die uitbundige blije toeven Narcissen op willekeurige plaatsen, weer denken dat u dat zelf ook wilde gaan doen deze herfst.
Als u zich afvraagt waarom u dat in het verleden nooit heeft gedaan, omdat u het vergeten bent of er misschien de tijd niet voor heeft genomen, dan kunt u dit als teken zien dat u dit jaar een nieuwe poging kunt doen. Dit is de tijd om in actie te komen!
Echt lieve mensen, doen hoor. Voor je het weet is het weer April en denkt u, net als ik, wederom: waarom heb ik dat niet gedaan?
Jetfire en Carlton zijn uitermate geschikt om tot bloeirijke toeven te verwilderen. Andere Narcissen waarmee het ook bijna niet kan mislukken zijn Actaea, Argent, Hello Sunshine, Louise de Coligny, La Riante, en Texel Sun. Onder goede omstandigheden kunnen bijna alle Narcissen goed verwilderen, maar de soorten die ik hier opnoem heb ik ook vaak onder minder goede omstandigheden bovengemiddeld goed terug zien komen. Half onder de bomen, in een wegberm die veel te vroeg werd gemaaid of in een donkere slootkant, het maakte niets uit en ze bleven jaar op jaar bloeien.
Dus wilt u de volgende jaren van die mooie toeven blij bloeiende Narcissen willen genieten… welkom in onze winkel.
Met vriendelijke groeten,
Carlos van der Veek
