Plezier

‘Jij hebt echt plezier in je werk hè?’ kreeg ik te horen toen ik een tuinvriendin enthousiast over het gepruts in mijn Amarylliskasje vertelde. Dat deed mij even stilstaan en nadenken, Is dat wel zo? Natuurlijk is dat zo, niet dat ik de hele tijd loop te huppelen; ook hier zijn de alledaagse sores, maar feit is dat het heel plezierig werk is. Het is dus hartstikke waar, ik heb heel veel plezier in mijn werk. Buitensporig veel plezier zelfs.Iets nieuws en spannends: Amaryllis 'Yellow Crown'

Iedere dag koetelen met mooie bloemen en regelmatig mensen ontmoeten die ook met bloemen of bollen aan koetelen zijn. Mooier kan toch niet? Zo kwam ik van de week met Vlad in het Westland bij Amaryllisveredelaar en -kweker Marko om een mooie collectie zeer bijzondere Amaryllisbollen op te halen die we–vanaf vandaag–aanbieden in onze webwinkel onder ‘Fluwel Special Amaryllis’.Vlad en Marko praten over Amaryllis

Toen we in zijn Amaryllisbollen-bewaarcel kwamen, was het net of ik mijn eigen schuurtje binnenliep. Het zag er precies hetzelfde uit als bij mij in de zomer, met dit kleine verschil dat je bij Marko honderden soorten Amaryllissen ziet waar het bij mij Narcissen zijn die in de zakjes en bakjes liggen. Zal ik dan in de zomermaanden tussen al mijn Narcissen ook zo blij, gepassioneerd en met zoveel plezier over mijn Narcissen praten als Marko over zijn Amaryllissen doet…Voor de cyberliefhebbers: Amaryllis 'Cyber ​​​​​​Queen'

Het is toch fantastisch, zulke mensen te ontmoeten, lotgenoten die met veel plezier lijden aan eenzelfde prettige afwijking. Wat ik ook echt leuk vind is dat Marko en Vlad, net als ik met de special Narcissus, dezelfde passie hebben om veel van deze zeer bijzondere Amaryllis bollen beschikbaar te maken voor liefhebbers. Commercieel gezien kan de schoorsteen er nooit van roken, om slechts een stuk of 4 a 5 bollen van een soort aan te bieden. Maar, je maakt er wel een aantal liefhebbers heel erg blij mee, en daar word je dan zelf ook weer blij van. En het is ook gewoon leuk om zulke mooie Amaryllis snoepjes aan te bieden.Deze schoonheid is niet officieel geregistreerd, ze gaat onder Nr. 97266-A

Eigenlijk weet ik het al een beetje zeker, maar toch ben ik ook wel benieuwd of het aan zal slaan. Vlad en Marko praten nu al over volgend jaar, en ook andere Amarylliskwekers hebben ons al gemeld dat ze volgend jaar wel een paar bijzonderheden willen leveren als we ermee doorgaan. We gaan het zien, hoe het gaat, maar één ding is zeker: wij vinden het nu al leuk en hopen van harte dat we hier en daar een Amaryllis liefhebber gelukkig kunnen maken met dit bijzondere aanbod. Misschien zou ik hier beter ‘gelukkiger’ kunnen tikken, want ik heb het donkerpaarse vermoeden dat de Amaryllisliefhebber, net als andere plantenliefhebbers en tuiniers, sowieso al gelukkig is. 

Toen ik het aan Pien vroeg–of zij ook de ervaring had dat mensen die tuinieren plezierige mensen zijn–kwam ze met een heel verhaal over het goed geaard zijn omdat ze met de vingers de prut zaten en daardoor de spanning uit het lijf liep en toen ze vervolgens over de benedenbuurvrouw begon zei ik ‘Pien, schrijf jij dat stukje maat in de nieuwsblog’, hier komt ze. 

Om uit te leggen waarom ik nu denk aan mijn benedenbuurvrouw, zal ik even uitleggen in wat voor huis mijn huisgenoot Nina en ik wonen: zo’n portiekflat met drie verdiepingen, waarbij dan elke verdieping een apart appartement is. Nina en ik wonen in het bovenste huis, in het midden woont een aardige jongen die meent dat hij nooit geluidsoverlast heeft, ook al breken onze katten soms het hele appartement af en gooien ze alle stoelen om, en op de begane grond woont de buurvrouw met haar zoon. Omdat het zo’n flat is die in een vierkant gebouwd is, hebben alle onderste huizen dus een–best wel grote, voor Den Haag–tuin. De midden- en bovenverdieping hebben allebei een balkon met een klein schuurtje en natuurlijk een waslijn, die dan buiten het balkon, boven de tuin van de eerder genoemde buurvrouw, opgehangen is. Als het mooi weer is, hang ik daar altijd de was op, zodat niet de halve woonkamer in beslag wordt genomen door een droogrek. U weet nu vast al waar ik heen ga: Nina en ik hebben de buurvrouw voor het eerst ontmoet toen wij een paar van onze (gelukkig dus wel net gewassen!) sokken uit haar tuin konden gaan ophalen omdat we eigenlijk iets te klunzig zijn voor een waslijn op de tweede verdieping. Knijpers, onderbroeken, beddengoed, het heeft allemaal weleens beneden in die tuin gelegen, en daar is onze buurvrouw graag in aan het werk. Alles is keurig bijgehouden, ze heeft verschillende tuinsets staan, mooie bloempotten, en dus soms wat extra decoratie in de vorm van het wasgoed van de huizen boven haar (ik weet zeker dat jongen-uit-het-middelste-huis zich hier ook weleens schuldig aan heeft gemaakt). En ze is dus erg aardig, dus ze kan in het rijtje met argumenten vóór de stelling dat mensen die graag tuinieren plezierige mensen zijn. 

Wat trouwens ook wel leuk is: wij kunnen vanaf ons balkon natuurlijk niet alleen maar de tuin van onze eigen buurvrouw zien, maar ook die van de rest van de mensen die in ‘ons’ vierkant wonen. Eigenlijk zijn alle tuintjes heel leuk ingericht, het is natuurlijk een bijna windstille plek, en drie verdiepingen is laag genoeg om overdag heel lang zon te hebben, dus de mensen zitten graag buiten. Dat is fijn, want het echoot erg goed, dus je kunt altijd op het balkon gaan zitten en luisteren naar het familiedrama van linksonder, of een mevrouw ergens tegenover ons die niet zo heel blij is met haar baan. 

Er is echter één uitzondering binnen al deze bijgehouden tuintjes: de buurman van rechtsonder. Zijn hele tuin is bedekt met een soort plastic grasmat, met achterin één schuurtje, ook van kunststof, waar hij telkens dingen als een tafel en een paar stoelen uithaalt, zodat ze die neer kunnen zetten op hun plastic gras en dan buiten kunnen eten als het lekker weer is, en dan ruimen ze het vervolgens weer op. Het is fascinerend. Weet u hoe hij dit schoonhoudt? Ik wist niet eens dat het kon toen ik het voor het eerst zag, maar hij heeft er dus een speciale stofzuiger voor. Een plastic grasmat die je met een stofzuiger schoon kan maken! Het bestaat, en hij heeft het. Maar: we zijn hem ook weleens tegengekomen op straat, en ook dit is een aardige man, dus je hoeft niet per se tuinier te zijn om een plezierig mens te zijn, denk ik.  

Hier ga ik weer verder hoor, want ook al is het thema plezier in deze nieuwsblog, ik wilde het ook nog even hebben over Bakkersverdriet. Bakkersverdriet? Ja, Bakkersverdriet. Kwam Jacqueline mee thuis, een zak vol mislukte en gebroken roomboterkoeken die de bakker verkocht als bakkersverdriet. Leuk, echt een goede manier om van je mislukkingen af te komen. Het verdriet van de bakker omtoveren tot wat leuks. Dat dacht ik wel meteen hoor, positieveling als ik ben, Ja, de bakker heeft verdriet, maar heel veel klanten maakt hij blij. Hij doet ze een plezier. Hij had het ook klantenplezier kunnen noemen.'Purple Queen', de moeder van alle donkerrode kleuren die vandaag beschikbaar zijn

Plezier Amaryllis

U gelooft er waarschijnlijk niets van, maar ook bij ons gaat er weleens iets fout. Waar gehakt wordt, vallen nu eenmaal spaanders. Zo ook altijd met de voorraad, je kunt nooit van tevoren weten hoeveel er precies besteld gaat worden door de klanten, dus je hebt weleens bollen te kort van een bepaald soort en… u raadt het al, ook bollen te veel. Zoals de bakker bakkersverdriet heeft, hebben wij bollenverdriet. Dus ik dacht, ik ga troostbollen weggeven. Bij iedere Amaryllis die u bestelt van het Fluwel Amaryllis assortiment krijgt u er 1 cadeau. Als op deze manier de voorraad wegraakt, worden wij getroost en doen we u een plezier. Nee, ik noem het geen, zoals de bakker doet, verdriet- of troostbollen, maar plezierbollen. Ik hoop u er immers een plezier mee te doen.

Dus: Amaryllis plezier, net zoals we met de laatste Pioenen hebben gedaan. Bij aankoop van iedere Amaryllis bol krijgt u 1 Plezier Amaryllis van ons cadeau. Ik hoop dat wij u er een plezier mee doen.

Met vriendelijke groeten,

Carlos van der Veek