Daar ga ik een nieuwsbrief over schrijven
Oh, wilt u dat ik proef? Ja, even de rust in mijn lijf zien te krijgen. Vliegensvlug even naar de zuid gekacheld om een paar laatste hussies Narcissen op te halen voor onze Engeland orders die vrijdag de deur uit gaan. Sjips, het is ook alweer woensdag. Morgen willen de vertaalsters de nieuwsblog alweer hebben, de een gaat weg de ander is niet thuis, of het een dagje eerder kan. Geen keus hè, ik kan moeilijk zeggen blijf maar thuis. Maar deze woensdag komt wel heel erg snel na afgelopen donderdag. Op de rem bij een restaurantje, pen en papier mee en ff zitten om rustig te schrijven. Leuk tentje, met een grote, blije, lange vent achter de bar met een grote zware zwarte zeebonkenbaard. Kan ik wat bij u eten? Alleen of samen? Alleen! Gaat zitten! En dit alles met een gulle armzwaai door zijn lege eetgelegenheid. Wilt u iets te drinken? Groot glas water en een droge witte wijn. Oh, wilt u dat ik proef? Grote glimlach uit de baard, het zou de eerste zijn waar u nee tegen zegt. Slok, gaat niet gebeuren, schenk maar in. Voor, hoofd of allebei? Ja! Wat ja? En zo ging het even door en voor ik het wist zat ik lekker te eten en had ik een hele halve nieuwsbrief op papier.
De klep van mijn bus is amper open of Nic begint al over zijn Narcis The Foxtrott. Deze kan je volgend jaar ook wel in het groot op de Fluwel website verkopen, Carlos, zei Nic meteen toen hij met een bak bollen aan kwam lopen die dit jaar verkocht waren in de Fluwel Special Narcissen collectie. Groeit als kool en we krijgen er zat, doen hoor, ze is toch mooi, verzekerde hij me. Al dat enthousiasme was helemaal niet nodig, want ik heb The Foxtrott al jaren hoog op mijn verlanglijstje staan. Een dik uur later, na het zien van tientallen verschillende Narcissen, stonden we nog steeds vurig over Narcissen te praten toen zijn broer Gerard aan kwam lopen. Gerard is besmet een iets lichtere vorm van het bloembollenvirus, dus hij kantelde het gesprek in de richting van de opvolging in onze bedrijven. Gerard en Nic schurken net als ik ook rond de zestig en geen van de kinderen gaat het overnemen. Hoe het bij ons gaat zal de tijd leren, maar wat wel interessant was in het gesprek was dat het ons eigenlijk alle drie verbaasd dat de jeugd de mooiste bedrijfstak van Nederland en bloc links laat liggen. Het lijkt wel of de meeste jeugd zo hard mogelijk aan het leren is om vervolgens de rest van hun leven achter de computer te belanden. Toch niet te begrijpen, de hele tuinbouw en agrarische sector is toch het mooiste werk wat er is. Tja, zei Gerard, als je de hele sector maar lang genoeg in een negatief daglicht zet zakt de interesse vanzelf af. Jammer, want het is en blijft het mooiste werk dat er is.
