Indiras

Weer zo’n statige Narcis met grote heldere bloemen van veredelaar Van der Hulst. Helaas leeft de goede man niet meer en kan hij het succes van zijn Narcissen niet meer meemaken. Maar Van der Hulst is nog wel springlevend in mijn gedachten.

Dat kan ook niet anders want hij was op en top Narcissen liefhebber en veredelaar. Hij was dan ook regelmatig te vinden tussen de enorme Narcissen collectie van mijn vader. Stuifmeel van dubbele Narcissen kwam hij zoeken en dat is een heel klussie want dubbele Narcissen geven nauwelijks stuifmeel omdat de stuifmeeldraden zijn verworden tot bloemblaadjes.

Van der Hulst heeft mij geleerd dat als je goed zoekt, heel goed zoekt, je altijd wel een bloemblaadje kan vinden dat nog een klein beetje stuifmeeldraad is. Aan de rand van dat bloemblaadje kan je dan als je geluk hebt wat stuifmeelkorrels oogsten.

En dat was Van der Hulst bij ons aan het doen, urenlang lag hij tussen onze dubbele Narcissen. Ja, hij lag want Van der Hulst had heel slechte benen, zonder krukken kon hij niet lopen. Met krukken trouwens ook nauwelijks, zijn benen waren zo slecht dat ik bijna bij iedere stap dacht ojee, daar gaat ie. Als Van der Hulst eindelijk bij onze dubbele Narcissen was aangekomen liet hij zich op de grond zakken, gooide zijn krukken aan de kant, en kroop hij door onze Narcissen. Urenlang, ja echt, urenlang. We brachten hem koffie, want hij lag daar al zo lang.

Altijd blij als hij weer wat stuifmeel had gevonden. En na een dag of drie was hij er weer, stuifmeel zoeken in de Narcissen die drie dagen geleden nog niet rijp waren. Prachtig toch, zulk een passie. Ik heb veel bewondering voor Van der Hulst en de mooie Narcissen die hij met dit monnikenwerk heeft voortgebracht.